Herfst Liefdes

Categorie: Verhalen voor haar
Geschreven door: Anomiem
Gepost op:
Cijfer: 0.0

'; cijfer 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Mijn zoon Filip en ik waren steentjes en bladeren in de beek aan het gooien tot ik er genoeg van had en op een heuveltje ging zitten om naar hem te kijken. De dorre herfstbladeren kwamen bijeen en dreven gezamenlijk stroomafwaarts naar de zee. De steentjes zonken.

`Kijk, mam,' zegt Filip, precies als toen hij nog een kleuter was. En ik kijk naar hem en denk na over hem en hoeveel ik van hem hou en verzink in gepeins over volwassen liefde. We zijn boezemvrienden, mijn zoon en ik, maar soms, zelfs op zo'n volmaakte dag als vandaag, mis ik het gezelschap van een man.

In september is het drie jaar geleden dat we naar Parijs kwamen, waar ik mijn promotie-onderzoek aan de universiteit kon afronden. Nu de school afgelopen is, althans voor mij, lijkt het of we maar niet weg kunnen komen. Parijs is een prachtig, heerlijk oord.

Toen we hier kwamen, was Filip pas zeven. We liepen over de pleintjes, klommen de trappen op en bleven stilstaan bij alles, onszelf gelukkig prijzend dat we in zo'n fantastische stad terecht waren gekomen. Toen Filip voor het eerst zijn nieuwe school zag, die op een grasheuvel ligt aan een straat met uitzicht op de Seine, zei hij tegen me: `Op mijn oude school gingen we vroeger op schoolreisje naar zoiets toe!'

En nu is het opnieuw september, de tijd voor een nieuw begin. Tijd om te verkassen. Toch is er iets wat me vasthoudt in deze veilige haven, en iets wat me buitensluit.

In Parijs is de herfst de mooiste tijd van het jaar. Geen troebele nevelsluiers meer die een knalblauwe lucht aan het oog onttrekken; die zijn door de winden naar zee geblazen. Zelfs op de plek waar ik zit in het kleine bos bij ons appartement, omringd door hoge eucalyptusbomen die buigen in de zachte bries, hangt een sterke, zoete geur van kamperfoelie en jasmijn in de lucht. Als de omgeving zo veel te bieden heeft, vergeet je snel dat je omgeving weinig te maken heeft met je feitelijk geluk. Een gevoel van welbehagen moet van binnenuit komen, en in mijn geval zat hem daar de kneep. Hoewel ik intuïtief weet dat weggaan de remedie voor mijn hartzeer zou zijn.

Drie jaar kan een heel lange tijd zijn. Ik was een kind drie jaar geleden, zo naïef en goed van vertrouwen, zo makkelijk te bedriegen en zo snel verliefd. Elke man kon me zonder veel moeite inpalmen. Het kostte Silvain geen enkele moeite.

Hij was hoogleraar aan de universiteit, in Griekse en Romeinse geschiedenis. Ik had gehoord dat hij een erkende autoriteit op zijn vakgebied was en onlangs was teruggekeerd van een zomer in Griekenland, waar hij nieuwe informatie over een aantal bergdorpbewoners had verzameld.
Het was raar dat ik zoveel over deze man wist zonder hem ooit gezien te hebben. Zijn status nam zulke vormen aan dat ik me op een ontmoeting met een reus van een geleerde, mogelijk een genie voorbereidde. Mijn laatste gegevens bevatten ook wat persoonlijke informatie. De professor was twee jaar daarvoor gescheiden en had de voogdij over zijn zoontje van negen. Ik beschouwde het als een goed voorteken dat we zoveel gemeen hadden en wilde hem graag eens ontmoeten.

De gelegenheid deed zich eigenlijk vanzelf voor. Jeanne, een jonge vrouw uit mijn Franse klas die als assistent-onderzoeker samenwerkte met de professor, stond toevallig in de bibliotheek te worstelen met een stapel boeken die naar zijn werkkamer moest. Ik hielp haar de zware antieke boeken over de campus en de trap op dragen.
Toen Jeanne de deur openschopte, zag ik alleen maar de rug van de professor. Hij was iets op een geel notitieblok aan het schrijven, met zijn gezicht naar het raam. Jeanne riep zijn voornaam en hij draaide zich om.
`Silvain,' zei ze, `dit is mijn vriendin van Franse les.' Hij zwenkte rond op zijn draaistoel en boorde zijn staalblauwe ogen in die van mij.

Hoewel ik tijdens mijn tien jaar als volwassene en mijn periode als alleenstaande moeder op de relatiemarkt heel cynisch was geworden en liever niet meer in liefde of lust op het eerste gezicht geloofde, voelde ik me, toen deze man zich glimlachend omdraaide, met een potlood in zijn mond, onmiddellijk tot hem aangetrokken.
Zijn haar was dik en golvend, bijna zwart, met grijze strepen bij zijn slapen. Het zilver deed de grijze spikkeltjes in zijn koele pastelkleurige ogen duidelijk uitkomen. Zijn lippen waren vol en zinnelijk en zijn volmaakte witte tanden waren sterk en regelmatig. Misschien dat andere vrouwen hem niet zo knap vonden, maar ik had het idee dat ik naar het gezicht van mijn zielsverwant keek. Op dat moment had ik het gevoel dat dit het gezicht was waar ik de rest van mijn leven naar wilde kijken.

We gaven elkaar een hand en ik zei mijn naam. Zijn hand was groot en bruin en zijn greep was stevig. Ik hield hem te lang vast. Hij zei iets tegen Jeanne over een paar boeken die ze niet kon vinden en nam toen de rinkelende telefoon op. Ik besefte dat ik te veel was en vertrok.
Terwijl ik de trap afging en de binnenplaats opliep, dacht ik na over deze kortstondige ervaring en probeerde te analyseren wat me zojuist was overkomen. Dit was de zomer dat ik dertig was geworden, en als `oudere' studente, had ik altijd beter kunnen opschieten met de docenten dan met mijn medestudenten. In het verleden had ik relaties met mijn docenten gehad, dat was geen probleem. Hij was ongeveer tien jaar ouder dan ik. Dat was ook geen probleem. Toch was ik bang voor iets en ik wilde ontdekken waar mijn angst vandaan kwam.

Lange tijd had ik geen emotionele verbintenis willen aangaan. Hoewel ik altijd een lichamelijk ingesteld iemand ben geweest, had ik mijn seksleven van mijn gevoelsleven weten te scheiden. Uit zelfbescherming, neem ik aan. Kort daarna had ik ook mijn lichaam van seks buitengesloten. Door mijn doelbewuste afwijzing van deze fysieke uitlaatklep, als substituut voor oprechte genegenheid, liep ik doelloos en een beetje eenzaam rond. Hoewel ik er heilig van overtuigd was dat seks mijn persoonlijke en academische ontwikkeling in de weg stond en ik welbewust mijn kwetsbaarheid ervoor had opgegeven, voelde ik dat ik nu weer in de tegenovergestelde richting werd getrokken. Mijn lichaam had duidelijk andere plannen.

Ik voelde iets tussen mijn benen en in mijn borsten prikken. Silvain had niets anders gedaan dan in mijn ogen kijken en zijn donkere hand in die van mij drukken en ik was al opgewonden. Het was een vertrouwd en merkwaardig welkom gevoel, ondanks mijn celibataire instelling. En alsof het lot een handje wilde helpen, kwam ik Silvain plotseling overal tegen, op faculteitsfeestjes, in het geschiedenisgebouw, bij het oversteken van de binnenplaats. Op een middag, toen we allebei tegelijk in de postkamer waren, nodigde Silvain me uit voor een ijsje in de cafetaria.
Terwijl we over de campus naar de cantine slenterden, praatten we over de universiteit, het prachtige herfstweer en wat over Griekse architectuur. Tegen de tijd dat we van onze druipende vanille-ijshoorntjes likten, waren we al op een wat persoonlijker vlak gekomen.
Hij vertelde me over een vrouw met wie hij een relatie had die op zijn einde liep. Ze was schilder en ze deed iets voor het museum in de stad. Silvain zei dat ze een heel serieus iemand was, die op haar achtendertigste nog ongetrouwd was en geen kinderen had, en die ook niet wilde. Ze hadden ruzie gehad over zijn zoon, Francois, en dat had voor spanning gezorgd in hun toch al kwakkelende relatie.
Ik vroeg of hij ooit afspraakjes met zijn studentes maakte. Hij zei nee, dat dat tegen de formele gedragsregels indruiste. Dus zei ik tegen hem dat ik geen college bij hem liep en hij lachte. `Een hele opluchting,' zei hij, `want ik dacht toch even dat ik de regels aan mijn laars moest lappen.'
Het ijsje was op, maar we wilden geen van beiden het gesprek beëindigen. We liepen automatisch naar de rand van de campus en klommen het heuveltje op die de campus van de Seine scheidde. We praatten over folklore terwijl we naar de top van de heuvel liepen. Ik was blij dat het lawaai van de cafetaria en het geroezemoes van de studenten steeds meer op de achtergrond raakten. Hoe dichter we bij het water kwamen, hoe luider de geluiden van de waterkant werden. Alle andere geluiden werden erdoor overstemd.

Het pad leidde naar de top van het heuveltje waar wild gras en kleurige bloemen groeiden. Lager waren de stroom en de roeiers te zien. De geur van anijsplanten vermengd met waterdruppels maakten het ademhalen tot een geweldig zinnelijk genot. Even verderop was het gele wilde gras doorspikkeld met gouden, fuchsia en paarse bloemen. Ik had het gevoel of we door een schilderij van Monet liepen.

Plotseling striemde een huilende windvlaag het gras. Silvain sloeg zijn arm om mijn schouder en vroeg of ik het koud had. Ik rilde inderdaad, maar niet van de kou. Hoe ver we ook waren gelopen, we waren nog steeds vlakbij het pad. Silvain wreef over het kippevel op mijn armen. je hebt het wél koud,' zei hij.
`Ja,' loog ik. Hij sloeg zijn arm om mijn middel en loodste me langs de konijnenholen. Silvain' vingers leken door mijn blouse heen te branden en de warmte van zijn lijf naast het mijne was voldoende om me rillingen te bezorgen.
Een jogger kwam ons achterop en Silvain trok me opzij. De jogger bleef gewoon doorhollen. Toen ik weer verder wilde lopen, hield Silvain me tegen door zijn handen op mijn schouders te leggen. Hij blikte op me neer. Ik durfde mijn ogen niet op te slaan, uit angst dat hij mijn gretige verlangen zou zien en me een wellustige, wulpse vrouw zou vinden in plaats van de beheerste dame tot wie ik mezelf had omgevormd. Maar hij bukte zich een beetje en onderschepte plagerig mijn blik. Ik moest onwillekeurig lachen. En toen kuste hij me, eerst heel zachtjes op mijn lippen. En toen nog een keer. Ik viel in die tweede kus zoals je in een warm bubbelbad kunt glijden.

Langzaam knielden we neer op het gras en, nog steeds op onze knieën, hielden we elkaar stevig vast - zonder te kussen, elkaar alleen maar vasthoudend. Ik rilde nog steeds. Silvain fluisterde mijn naam alsof hij verliefd was op de klank ervan. Met lange, gelijkmatige slagen streek hij de stof van mijn blouse glad over mijn schouderbladen. Eindelijk durfde ik hem aan te kijken. Ik wist zeker dat zijn ogen bij die van mij pasten. De zwarte pupillen hadden bijna al het blauw verdreven en hij had zijn ogen toegeknepen tegen het felle zonlicht. Zijn volle lippen stonden een eindje open en waren vochtig in het midden. Ik gaf een kusje op zijn linkermondhoek, toen eentje op zijn rechter en toen eentje in het midden. Langzaam maar zeker overwon ik mijn aarzeling, zette de afleidende omgeving en andere belemmeringen die in mijn onderbewuste sluimerden van me af, totdat het enige wat ik voelde de kus was en alles wat ik hoorde onze ademhaling.

Mijn knieën begonnen te knikken en ik smeekte hem op het gras te gaan liggen. Silvain hielp me te gaan liggen op de grond. Mijn haar waaierde uit tussen het geknakte onkruid en madeliefjes. Mijn rok zat strak om mijn dijen. De tepels van mijn borsten priemden door mijn dunne beha en katoenen blouse.
Silvain bleef geknield zitten, keek op me neer met blauw vuur in zijn ogen. Zijn lichaam stak af tegen het licht van de gele lucht en ik kon met moeite zijn gezicht onderscheiden. Hij was aan het worstelen met iets in zijn broek. Ik zag nu dat het zijn erectie was. Door zijn kaki broek was die, lang en dik, duidelijk te zien. Hij duwde hem weg, maar hij kwam net zo hard weer terug. Alleen al het kijken ernaar wond me op. Het liefst had ik hem beetgepakt, maar dat durfde ik nog niet.
Vervolgens liet hij zich op me zakken, zijn lichaam tussen mijn benen, en hij duwde zijn gezicht in mijn hals. Ik rook de zoete geur van zijn huid vermengd met aftershave, zweet en hartstocht. Hij kuste me achter mijn oor, onder mijn kaak en in het kuiltje van mijn sleutelbeen. Tussen mijn benen voelde ik de ruwe stof van zijn broek. Ik tilde een been op om mijn bekken in de richting van zijn gezwollen pik te duwen.
Er kwam nog een jogger voorbij en we verstijfden, hielden bijna onze adem in. De hardloper keek niet eens onze kant op, maar het maakte Silvain zenuwachtig. Voor hem stond er veel meer op het spel dan voor mij als we werden betrapt.
En toch, ondanks het gevaar en gebrek aan decorum, geloof ik dat ik hem ter plekke daar op dat heuveltje had willen neuken. Soms ga je zo op in het ogenblik zelf dat je alle risico's vergeet. Bovendien dacht ik destijds dat zoiets geweldigs me vast nooit meer zou overkomen. Met slaperige ogen keek Silvain me aan, liet zijn hand in mijn blouse glijden en legde die op mijn borst. Hij kneep er zachtjes in. Ik merkte dat hij het een prettig gevoel vond. Zijn hals en wangen begonnen te gloeien. Na wat gewriemel was mijn borst uit zijn beknelling bevrijd en l ag onbedekt in het zonlicht. Silvain boog zich voorover en ging met zijn tong om mijn tepel. Toen zoog hij eraan. Het was alsof hij aan een lang zenuweinde zoog dat via mijn borst en bovenlichaam helemaal tot naar mijn kut liep, waar het seksuele spieren in beweging zette. Het enige waar ik nog aan kon denken was hoe graag ik met deze man wilde neuken. Mijn heupen drukten zich als vanzelf tegen de zijne aan. Mijn borsten werden harder en mijn tepels stijver. Ik merkte dat ik met mijn dijen op en neer ging tegen de naden van zijn broek en mijn clitoris door lagen kleren wreef tegen wat zijn pik kon zijn.

De joggers zullen vast vreemd hebben opgekeken, zoals we als middelbare scholieren geheel gekleed aan het droogneuken waren. Uiteindelijk werd het ons duidelijk dat we een andere oplossing moesten zoeken.
`Wat ga je hierna doen?' vroeg hij me, bijna fluisterend.
`Eten maken voor mijn zoon.'
`Kan ik straks bij je langskomen?'
Moest hij dat nog vragen? Ik zei dat ik om half acht vrij was. Hij dacht even na en zei dat hij me rond die tijd zou komen ophalen. Hij merkte terloops op dat hij om negen uur naar een televisieprogramma over gotische kunst moest kijken. Ik weet niet waarom hij dat zei tenzij hij me zo duidelijk wilde maken dat hij dacht dat we tegen die tijd wel klaar zouden zijn.

Nu moesten we nog opstaan en vertrekken van ons plekje op het heuveltje. Op de een of andere manier wist ik mijn borsten weg te stoppen, al leken ze niet meer zo goed te passen als voorheen, en ik streek mijn rok glad, maar Silvain had meer moeite met zijn pik. Die wilde maar niet omlaag. Ten slotte verborg hij hem achter zijn rits. Het was grappig om hem er zo mee te zien worstelen, maar bovendien was het ook erg prikkelend. Als zijn pik zo hard en groot was als hij leek, zou ik een opwindend avondje tegemoet gaan.

Ik maakte het eten voor Filip. Zelf kreeg ik geen hap door mijn keel. Daarna nam ik een uitgebreid warm bubbelbad. Toen ik mijn gezwollen borsten en schaamgebied met de romige lotion insmeerde, voelde ik hoe hard mijn clitoris was. De gebeurtenis op het heuveltje was inmiddels al meer dan een uur geleden, maar ik had nog steeds een stijve. Ik wilde niet masturberen. Silvain had het verdiend; hij mocht het afmaken.
Ik krulde mijn haar en deed een soort overhemdjurk aan die makkelijk en snel kon worden uitgetrokken. Toen Silvain me kwam ophalen, lachte hij nerveus, en toen hij mijn arm aanraakte om me naar zijn auto te brengen, zag ik die blik van wellust weer in zijn ogen.

Hoewel Silvain maar anderhalve kilometer verderop woonde, leek het een eeuwigheid te duren voor we er waren. Ik was met mijn gedachten niet bij ons gesprek. Toen ik mijn ogen dichtdeed om mijn zenuwen tot bedaren te brengen, zag ik alleen maar een stijve pik die zich een weg uit zijn broek baande.
Bij hem thuis maakte Silvain een cocktail voor me, hoewel ik wist dat ik die niet op zou drinken, en bracht me naar de woonkamer. Die had een heel hoog plafond en een vide die als slaapkamer fungeerde. Hij zei dat zijn zoon bij een vriendje bleef logeren en we deden ons best het gesprek op gang te houden. Het duurde niet lang of onze lichamen namen het heft in handen en communiceerden in onze plaats. Silvain verschafte zich toegang tot mijn hemdjurk door de ceintuur los te knopen, zodat ik van voren helemaal bloot was. Met een nogal decadent gevoel vleide ik me bovenop zijn geklede lichaam op de bank. We leken het alle twee uit te stellen, tijd te rekken en te hopen dat we het zouden uithouden. Ik had het gevoel of mijn kut op barsten stond, op zoek naar een pik. Mijn tepels stonden recht overeind en ik kreeg pijn in mijn buik, iets waar ik altijd last van heb als ik te opgewonden word zonder klaar te komen.

Voordat we het wisten was het negen uur - tijd voor het verplichte televisieprogramma. De tv stond boven in de vide. Toen we op het bed lagen, trok Silvain eindelijk zijn kleren uit en zag ik voor het eerst zijn erectie. Die was ongelooflijk mooi, als een zwaard deinde hij op en neer. Zijn voorhuid was teruggeschoven omdat de eikel zo groot was geworden. Het maakte hem onweerstaanbaar. Ik had geen zin me langer te beheersen. Ik stak mijn hand uit en pakte zijn pik beet, terwijl ik de voorhuid verder omlaag trok en zijn eikel helemaal ontblootte; een glanzend donkerrode knop die al glinsterde van het voorvocht.
Silvain huiverde maar kwam dichter naar me toe. Ik nam het puntje van zijn pik in mijn mond en voelde de warmte op mijn tong. Ik drukte mijn lippen tegen de zachte onderkant en krabde zachtjes met de nagels van mijn andere hand over zijn ballen. Silvain kreunde. Zijn ogen waren dicht. De televisie wierp een veelkleurig licht op onze naakte lichamen en sprak tegen een onaandachtig publiek.
Toen we uiteindelijk op het bed vielen, stopte Silvain zijn hoofd tussen mijn benen en sloot zijn mond om mijn clitoris en begon toen met zijn lange, spitse tong mijn poesje te likken. Zijn haar kriebelde tegen mijn dijen, zijn vingers groeven zich in mijn vlees. Ik lag een tijdje naar hem te kijken en te wachten tot hij ermee zou ophouden zoals andere mannen altijd deden. Maar hij hield niet op. Het was duidelijk dat hij het heerlijk vond. Hij begon zelfs 'mmm' te brommen, als iemand die van een maaltijd geniet.
Daarom legde ik mijn hoofd achterover op het kussen en dwong mezelf te ontspannen. Hoe rustiger ik werd en hoe meer ik mijn lichaam ontspande, hoe lekkerder het voelde wat hij aan het doen was. Al snel was al mijn aandacht daarop gericht, op mijn poesje en zijn mond. Ik merkte dat zich een orgasme in mijn lichaam begon op te bouwen. Ik kwam zelden klaar door cunnilingus en toch voelde ik op dat moment dat het deze man wel zou lukken.
Hij hield op, maar niet voor lang. Hij hield op om te zeggen: `je hebt het lekkerste poesje van de wereld. Ik zou je eeuwig kunnen blijven likken.' Toen ging hij weer door. Zijn woorden wonden me bijna net zo veel op als zijn daden en ik was er bijna. Mijn heupen schoten omhoog en pakten het orgasme beet.
Mijn benen trilden en ik moest moeite doen om te zorgen dat ze Silvain' hoofd niet fijnknepen. Mijn buik en hals werden ontzettend warm. Mijn tepels verhardden zich tot steentjes en onwillekeurig stootte ik kreten uit.
Silvain stopte een vinger in mijn kut en mijn inwendige spieren klemden die vast als een bankschroef, alsof ze vocht uit zijn vingertop wilden persen. Ik duwde mijn hoofd tegen het kussen om wat zweet af te vegen. En ondertussen bleef hij maar tegen me praten.
`je bent zo mooi. je ziet er adembenemend uit, de manier waarop je beweegt...'

Toen het trillen eindelijk was verminderd, schoof Silvain bovenop me en liet behoedzaam zijn penis in mijn vagina glijden. Hij deed het zo langzaam dat ik de huidplooien binnenin langs de rand van zijn pik voelde schuren. Hij voelde groot in me en toen hij er helemaal in was, raakte hij alle k anten van mijn kut. Hij vulde me.
Silvain was sterk. Zelfs in het schemerlicht van de televisie zag ik hoe zijn spieren zich spanden. Toen hij mijn bekken hoog optilde om tegen het zijne te drukken, zwol de biceps van zijn beide armen onder zijn transpirerende huid. Zijn schouders en borstkas glommen.
Maar het was niet alleen zijn borstkas waar ik naar keek. Ook zijn gezicht wond me op. Als ik een droombeeld had gehad van hoe mijn ideale man eruitzag, had Silvain daar precies aan beantwoord. Zijn ogen waren groot met volle wimpers. Het blauw was lichter dan de lucht, een scherp contrast met zijn donkere, gebruinde huid. Zijn haar was dik en krullend en zijn mond vol en zinnelijk.
Elke keer als ik dacht dat hij ermee op zou houden, begon Silvain opnieuw. Hij draaide me op mijn buik en trok me omhoog en neukte me van achteren. Ik had altijd gedacht dat ik die positie niet fijn vond, maar met hem was het wel lekker. Hij propte een kussen onder mijn buik en kantelde me zo dat het geen enkele pijn deed. Ook in dit standje kwam ik klaar en daarna liet hij me weer een andere houding aannemen, dit keer op de rand van het bed. In die positie kon hij me neuken zonder dat het ons beiden veel energie kostte. Hij kwam in heel snelle stoten bij me naar binnen. Ik vroeg me af of hij ooit nog klaar zou komen. En toen kwam ik zelf weer klaar.

Daarna waren we weer op het bed en zat ik bovenop hem. Hij leek even uit te rusten, dus nam ik het over. Ik zat schrijlings op hem, met gebogen knieën aan weerszijden van zijn borst, zijn handen op mijn borsten. Ik ging met mijn bekken in een vibrerende ronddraaiende beweging waardoor mijn clitoris tegen de onderkant van zijn penis heen en weer schoof. Zo werd zijn pik gedwongen van voor naar achter in me te bewegen. Ik kan zo heel makkelijk klaarkomen en toen dat gebeurde, viel ik zowat met een plons bovenop hem, zo nat waren we.

Het laatste standje was hetzelfde als het eerste, hij bovenop me. Mijn clitoris verkeerde constant op de rand van een orgasme, ging er af en toe overheen. Het verbaasde me dat hij zo lang kon neuken zonder klaar te komen, maar aan de andere kant werd ik ook een beetje loom. Op dat moment gebeurde het. Ik voelde zijn lichaam verstijven. Hij kreunde luid in mijn hals. Ik gaf niet toe aan de drang om mezelf verder in hem te duwen en zijn sperma in te zuigen. Met ingehouden adem lag ik doodstil te wachten.
Ik voelde dat hij kwam. Zijn vocht kwam er met zo'n kracht uit dat ik in gedachten zag hoe het tegen de achterwand van mijn kut spoot. Een, twee, drie keer kwam het eruit. En toen, even later, kwam er nog meer. Silvain' kont verhief zich met elke stoot. Mijn handen lagen op zijn billen en volgden zijn bewegingen.

Hij viel naast me op het bed, hard hijgend. We keken alle twee op hetzelfde moment naar de televisie, opgeschrikt door de harde stem van de commentator. Toen verscheen de aftiteling. We hadden een uur lang gevrijd en de hele documentaire gemist.
`Het spijt me,' zei ik lachend.
`Mij niet,' zei hij en hij pakte mijn hand en gaf er een kus op. `En wanneer kunnen we dit weer doen?' vroeg hij.
`Nu niet, in ieder geval,' zei ik, met gespeelde ergernis. En we moesten alle twee lachen.

Het bleek dat ik vaker met Silvain de liefde zou bedrijven dan ik ooit met een man had gedaan. We gingen elke avond uit tot we gingen samenwonen, waar we twee jaar lang bijna elke dag de liefde bedreven.
We vrijden op de voor de hand liggende plaatsen en op een paar bijzondere; onder de douche, op het strand, in zijn werkkamer op de faculteit, in de auto. De tijd die we samen doorbrachten was vol emotie, soms tederheid, soms pijn. We hadden diepe gesprekken over de invulling van ons leven en of we als paar verder moesten. Uiteindelijk bleek het niet zo gemakkelijk te regelen. Het einde kwam net zo abrupt en onverwacht als het begin en ik geloof dat het ons alle twee verbijsterde. Eerst was ik degene die weer alleen wilde zijn en toen hij. En toen bloedde de relatie gewoon dood en viel door het gat tussen ons in.

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat we uit elkaar zijn. Filip en ik hebben een nieuwe flat gevonden en hij ziet Francois nog af en toe. We zijn gelukkig op onze eigen manier. Er valt iets te zeggen voor het hebben van een goede intieme relatie met iemand, maar er zitten ook voordelen aan alleen zijn. Ik weet zeker dat die me, als ik maar lang genoeg op dit heuveltje blijf zitten, te binnen zullen schieten.

`Hé, mam,' roept Filip, in een ribfluwelen broek die tot zijn knieën doorweekt is. Ik vind het vervelend dat mijn gedachten worden onderbroken.
`Wat!' roep ik terug.
`Ik hou van je,' zegt hij. En hij gooit nog een steentje in de beek.