De melkboer!

Categorie: Extreem
Geschreven door: Anomiem
Gepost op:
Cijfer: 9.0

'; cijfer 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Melk moet er zijn, dat is duidelijk... Ik kan geen kant uit. Totaal gedemobiliseerd, noemt men zoiets. Wat twee schamele koordjes al niet kunnen uitrichten. Het ene bindt mijn rechterpols aan mijn rechterenkel. Aan mijn linkerkant: idem dito. Een situatie waarin ik me niet beklaag dat ik vroeger jazzballet heb moeten volgen. Dat ik een lenig en teer type ben. Gelukkig ook dat de warmte die in de kamer hangt zich als een beschermende deken rond mijn naakte huid hult. Het geluid van een broeksgesp die geopend wordt. Ik kijk op en zie hoe de pantalon naar beneden valt. Gevolgd door de onderbroek, waar hij vervolgens uitstapt. De kledingsstukken blijven als hoopjes textiel achteloos op de vloer liggen. Mannen! Hij stapt over me heen, plaats de voeten langs mijn schouders. Kijkt vol triomf op me neer, en hurkt dan. Zet zich op de knieën langs mijn hoofd, zijn groot geschapen erectie in aanslag. Pets. Pets. Pets, pets, pets. Hij slaat zijn knuppel op mijn wangen. Geeft met zijn eikel tikjes tegen mijn neus. Ik mompel wat - nee, het is eerder een onduidelijk iets. Noem het gekreun.‘Wat?’ schiet hij uit. ‘Het heeft het zich gepermitteerd om wat te zeggen?’ Zijn stem klinkt hard en ongemeen streng. ‘Teef, dat mondje dient niet om te zaniken maar om te lullen - letterlijk dan.’ Hij neemt mijn kin vast en duwt zijn eikel tussen mijn lippen. Ik voel het geslacht mijn mond binnenglijden. Automatisch wil ik zijn pik bij de wortel vastnemen, om het ritme en de diepte te beheersen, maar mijn handen zijn vastgebonden. Hij merkt niet eens dat ik ze probeer los te rukken. Volkomen controleverlies. Kokhalzen. Stikken in je eigen braaksel. Stikken in lulvlees… Het zweet breekt me uit. Think positive - hou ik me dan voor. Een dwarsbalk wordt trein na trein dieper de kiezel ingedonderd. Een slagboom echter geeft, ook op commando weliswaar, vrije doorgang aan de trein maar zwiert daarna weer vrolijk open! Het verschil tussen breken en buigen. Je lot aanvaarden. Beseffen dat niets zomaar gebeurt, dat alles een reden heeft. Het beste ervan maken - in alle omstandigheden. Hoe dan ook…Jazzballet voor het lijf, minde training voor de rest Hij stoot diep, juist niet op de grens van het braken en trekt dan terug om de beweging te herhalen. In een tempo, allesbehalve op een slakkengangetje maar, gelukkig voor mij, beheersbaar. Hij neukt mijn mond al is het een vagina is. Maar ik, ik kan het aan. ‘Geile teef die je bent!’ kreunt hij nog eens. Nu klinkt het als een compliment. Hoor ik ook aan de aard van zijn gesteun, het dierlijke gegrom dat zijn keelgat ontstijgt. Je concentreren op het moment ‘nu’, en daar in uitblinken. Dat is wat ik tracht te doen. Ik hoor hem genieten. Het is het enige positieve wat ik op dit moment kan doen, hoe je het ook draait of keert. Met zijn volle gewicht steunt hij op me om zijn T-shirt uit te trekken. Ik kijk pal op de wortel van zijn roede. Zijn lul die als een toren van Pisa fier omhoog torent. De zware testikels liggen op mijn kin. Het is alsof ik plots baardgroei heb, met het groezelige, ruwe haar van zijn grote balzak Hij stapt dan over me heen. Neemt een tube glijmiddel. Door de positie waarin ik als een buffet aan hem tentoongespreid ligt, en na al wat vooraf ging, is mijn meest intieme plek geen gesloten doosje meer maar een etterende wonde die smeekt om deskundig genaaid te worden. Zeggen gelijk het is. Maar het over zijn wijs- en middelvinger druipend goedje is voor het gaatje onder mijn kut bestemd. Hij plaatst zich vervolgens tussen mijn opengesperde ledematen. ‘Slavin, laten we ons vermenigvuldigen. Ik hou zoveel van je dat ik met één slet niet meer genoeg heb. Ik ga je in tweeën splijten,’ en hij penetreert hij me. Als een losgeslagen heimachine gaat hij te werk. Rammend in mijn tere ondergrond. En al vlug alternerend. Kutje, kontje. Kutje, kontje, kutje…Wat kan een mens aan, vliegt het door mijn gedachten Tot hoever kan hij gaan? En ik?Ik bijt op mijn tanden. Maar kan het niet langer tegenhouden. Geschokt zouden ze zijn, zij die dit tafereel zouden gadeslaan. Het wild, schreeuwend beest waarin ik transformeer als ik klaarkom. De schooldirectrice die ik ben, is veraf. De strakke houding waarin ik vastgelegd ben, maakt mijn orgasme des te intenser. ‘Geniet maar lekker,’ kreunt hij en na enkele stoten bereikt óók hij zijn moment du suprême. Was me dat lekkkkkkkkkkkér! Ik ben compleet versuft. Uitgeteld als in een boksring. Touwen worden losgemaakt. Stramheid alom, tintelingen in mijn ledematen. Ik gooi mijn polsen los ‘Het was fantastisch,’ zeg ik.‘Ik heb er geen andere woorden voor,’ lacht hij. ‘Moeten we toch wel iets meer doen,’ zeg ik. Hem over de balk krijgen, blijft telkens het tere punt. Nu hij de laatste touwen losmaakt, valt me wat te binnen. ‘Schat,’ zeg ik, ‘morgenvroeg komt de melkboer langs, je moet vanavond de melkbak nog buitenzetten.’ ‘Is waar ook,’ zegt hij, ‘had er helemaal niet meer aan gedacht. Of,’ en hij giechelt als een puber, ‘zal ik jou anders op de stoep zetten? - Nee, dat gaat niet want jouw melkbak is nog maar pas gevuld.’‘Zeg flauwe, pas jij maar op!’ haal ik uit en ik geef hem een oorveeg. Speels, dat wel, maar tegelijk, nu het SM-spelletje gespeeld is, hem onderhuids duidelijk makend wie hier de broek draagt. ‘Ik ga hem meteen uit de garage halen,’ zegt hij vastbesloten, de laatste knop van zijn gulp dichtmakend, waarop hij de kamer verlaat. Ik laat me terug op mijn rug vallen. Mijn ledematen languit gespreid. Languit liggend, met een gelukzalige glimlach om de mond. (Na)genietend van het hier, het zojuist en het nu. Me niks aantrekkend van de vlek die zich onmiskenbaar onder mijn kruis op het laken aan het vormen is. Nat kunstwerkje van onze liefde. Stille getuige van de oerwezens die we zojuist uit onszelf losgelaten hebben. En getemd met succes.